Examen?

Gelukkig kon mijn machine vorige woensdag geen internet opvangen, anders was mijn blog besmeurd geweest met een post waarin ik afgaf op Italië, Italianen en alles wat daar ook maar een beetje van in de buurt komt.
'Oeioei, wat is er dat arme kind toch overkomen?' hoor ik u, dierbare lezer, al denken.
Wel, vorige woensdag, rond een uur of negen vertrok ik fris en monter (het zou immers mijn laatste examendag en tevens eerste vakantiedag worden) naar het bureau van mijn professor om mondeling examen af te leggen van 'Storia delle donne e di genere' (geschiedenis van vrouw en gender).

Misschien is het nu tijd voor een intermezzo 'Hoe leg ik een mondelinge examen af in Italië, de (in ons aller voordeel) verkorte versie'.

Stap 1: Inschrijven voor het examen.
Hoe? U gaat naar de faculteitssite, klikt op 'esami', en hoopt dan dat het vak waar u examen voor wil afleggen in de lijst staat, die op uw scherm verschijnt (we verzwijgen nu even dat u er ook nog zeker van moet zijn dat het vak de juiste code heeft). Als u, fortuinlijk als u bent, uw vak gevonden hebt, klikt u op het icoontje dat naar alle waarschijnlijkheid 'inschrijven' betekent. Daar geeft u uw stamnummer in en dan uw pincode. 'Ahzo, heb ik dan een pincode?' vraagt u zich nu terecht af. U probeert vanalles uit, zoekt tussen al uw papieren, vindt de dolste letter- en cijfercombinaties uit en na heel wat rondvragen- en mailen, ontdekt u dat de pincode het paswoord is van uw universiteitsemailadres, dat u ooit lang geleden hebt gekregen, maar nooit hebt gebruikt.
Proficiat, na nog wat vreemde vragen beantwoord te hebben, bent u nu ingeschreven voor het examen.
Stap 2: Uitzoeken wat u moet kennen + studeren. Succes ermee!
Stap 3: Het examen zelf.
U begeeft zich naar het bureau van uw professor, u zorgt dat u daar mooi op tijd aankomt, zodat u de 'appello' niet mist. Dit houdt in dat de professor alle namen afroept van de studenten die zich hebben ingeschreven. Bent u er op dat moment niet, dan wordt u genadeloos van de lijst geschrapt. Staat u niet op de lijst? Waarom bent u dan gekomen? De volgorde van afroepen, is de volgorde waarin de examens worden afgenomen. Het kan zijn dat het hier een lijst van meer dan 100 studenten betreft, in dat geval probeert u best in te schatten of u die dag nog aan de beurt kan komen. Let wel, het gaat hier om een schatting, niemand kan garanderen wanneer u examen moet afleggen. Bent u er niet (al is het voor een sanitaire pauze), wanneer het uw beurt is, keer dan terug naar stap 1 en hoop dat er nog een andere examendag voorzien is.
Als het eindelijk uw beurt is, betreed dan op beleefde wijze het bureau van de professor, beantwoord de vragen en laat uw punten opschrijven op uw puntenboekje.
Stap 4: Wees blij en opgelucht

Goed, om terug te komen op mijn verhaal: mooi op tijd kwam ik aan en het zag er goed uit, er stonden niet zoveel mensen te wachten. Ook mooi op tijd gebeurde de appello en nog mooier, ik werd als eerste afgeroepen. Ik stond, enthousiast als altijd, al op om binnen te gaan, maar de professor wees een andere student aan. Oke, geen probleem, want we zaten er maar met vijf, ik zou dus maximum drie uur moeten wachten, wat heel erg goed meevalt in Italië-termen.
Maar, zoals duidelijk zou moeten zijn aan de opbouw van dit verhaal, moet ergens het goede nieuws stoppen. Wel beste lezer, we zijn nu op dit punt aanbeland.
Na het tweede examen kwam de professor mee naar buiten, zenuwachtig hoopte ik dat het nu mijn beurt zou zijn. In plaats van iemand aan te wijzen, deelde ze echter met grote glimlach op het gelaat mee dat ze zich niet zo goed voelde en ging stoppen met examens af te nemen. Groot was mijn teleurstelling, zeer groot mijn verontwaardiging en nog groter mijn woede. Maar niets aan te doen, zo gaat dat in Italië. Oplossingen worden moeilijk gevonden.
Even op de tandjes bijten, nog maar drie studenten te gaan? Geen zin, te vermoeiend.
Een assistent het examen laten afnemen? Te veel geregel.
Drie vragen op papier zetten en schriftelijk laten oplossen? Toch geen geschreven examens verbeteren, zeker?

Zo komt het dus, dat ik hier even zenuwachtig als vorige week een (hopelijk nu echt) laatste keer mijn samenvattingen zit te bekijken. Morgen om halftien, hoop ik mijn examen af te kunnen leggen. Het moet wel, want het is de laatste kans... nog vier keer slapen en ik ben terug thuis.
Duimt u mee?

Proficiat trouwens, als u heel dit saaie, lange bericht zonder foto's gelezen hebt; u bent een trouwe fan!