.

Het is gebeurd, het is gewoonweg voorbij. Vijf maanden in Italië, voorbijgevlogen, zo lijkt het. Nu zit ik hier weer in de Brugstraat, een beetje verdwaasd. Terug thuis zijn in België, hoe dikwijls heb ik daar niet naar verlangd... Nu is het zover en weet ik niet goed hoe ik me voelen moet.

Goed, want Stijn moet ik nu niet meer missen. Slecht, want het regent hier. Goed, want geen gezever meer met mijn huisbazin. Slecht, want ik heb fantastische mensen leren kennen, die ik -ondanks de mooie voornemens- waarschijnlijk nooit meer zal terugzien. Goed, want ik moet vanavond niet voor mijn eigen eten zorgen. Slecht, want een dagtrip naar een mooie Italiaanse stad tijdens het weekend, zit er niet meer in.

Ik heb vijf geweldige maanden beleefd in Bologna en omstreken, ik zou zo opnieuw vertrekken. Natuurlijk, het was niet altijd even gemakkelijk. Of het de mooiste vijf maanden van mijn leven waren, valt te betwijfelen. Maar de moeilijke momenten vergeet je snel, dat merk ik nu al. Over een maand weet ik waarschijnlijk al lang niet meer dat ik gezworen heb om nooit in Italië te gaan wonen. Dat ik me in het begin soms zo slecht voelde dat ik mezelf beloofd had nooit meer zo lang van huis weg te gaan, is nu al verdrongen.

Graag sluit ik nu deze blog af. Maar niet voordat ik de sponsor, ons papa, bedankt heb. Ons mama verdient uiteraard ook een dankjewel, onder andere omdat ze me liet vertrekken en me niet voortijdig is komen terughalen.
Danku Ryanair, Skype, de Italiaanse buren en hun draadloos internet om het gemis een beetje draaglijker te maken... de ultieme relatietest is met glans doorstaan.
Dankjewel aan de chauffeurs papa, Martijn en Dirk en aan de bezoekers. Dankjewel voor de cadeautjes, de gesprekken op Skype, de kaartjes, de brieven, de mails en natuurlijk voor de reacties op deze blog!


Tot snel,

Sarah.