.

Het is gebeurd, het is gewoonweg voorbij. Vijf maanden in Italië, voorbijgevlogen, zo lijkt het. Nu zit ik hier weer in de Brugstraat, een beetje verdwaasd. Terug thuis zijn in België, hoe dikwijls heb ik daar niet naar verlangd... Nu is het zover en weet ik niet goed hoe ik me voelen moet.

Goed, want Stijn moet ik nu niet meer missen. Slecht, want het regent hier. Goed, want geen gezever meer met mijn huisbazin. Slecht, want ik heb fantastische mensen leren kennen, die ik -ondanks de mooie voornemens- waarschijnlijk nooit meer zal terugzien. Goed, want ik moet vanavond niet voor mijn eigen eten zorgen. Slecht, want een dagtrip naar een mooie Italiaanse stad tijdens het weekend, zit er niet meer in.

Ik heb vijf geweldige maanden beleefd in Bologna en omstreken, ik zou zo opnieuw vertrekken. Natuurlijk, het was niet altijd even gemakkelijk. Of het de mooiste vijf maanden van mijn leven waren, valt te betwijfelen. Maar de moeilijke momenten vergeet je snel, dat merk ik nu al. Over een maand weet ik waarschijnlijk al lang niet meer dat ik gezworen heb om nooit in Italië te gaan wonen. Dat ik me in het begin soms zo slecht voelde dat ik mezelf beloofd had nooit meer zo lang van huis weg te gaan, is nu al verdrongen.

Graag sluit ik nu deze blog af. Maar niet voordat ik de sponsor, ons papa, bedankt heb. Ons mama verdient uiteraard ook een dankjewel, onder andere omdat ze me liet vertrekken en me niet voortijdig is komen terughalen.
Danku Ryanair, Skype, de Italiaanse buren en hun draadloos internet om het gemis een beetje draaglijker te maken... de ultieme relatietest is met glans doorstaan.
Dankjewel aan de chauffeurs papa, Martijn en Dirk en aan de bezoekers. Dankjewel voor de cadeautjes, de gesprekken op Skype, de kaartjes, de brieven, de mails en natuurlijk voor de reacties op deze blog!


Tot snel,

Sarah.

Sardegna

Ziehier het verslag van mijn laatste reisje in Italië:

Vorige donderdag, heel erg vroeg, vertrok ik met Leuvense Lotte naar Pisa, om daar het vliegtuig naar Alghero (Sardinië) te nemen. Lang leve Ryanair, want deze vlucht kostte ons slechts 2 euro (ter vergelijking: de trein naar Pisa was 14,90 euro).
Zon(!), zee, strand, palmbomen(!), bergen, rotsen, zeer gastvrije mensen, weiden en schapen... ik raad iedereen een reis naar Sardinië aan. Ik ga zeker nog eens terug (maar misschien wel in de zomer).

Lotte en de Giant Pigeon in Pisa

Lotte en de typische foto op het vliegtuig

Cagliari (hoofdstad) in de zon

Lang leve appel-peer shampoo van de 99ct- shop!

Zonsondergang vanuit de taxi(op zondag helaas geen bus te vinden in Sardinië) in Alghero

Hoera voor de zelfontspanner!

Zon in Alghero

Zee in Alghero

Adventure in Alghero

Een boom in Alghero

Gisteren is mijn examen, jawel, doorgegaan. Ik heb een 27/30 behaald. Wees gerust, dat is hier een gemiddeld cijfer en in Gent wordt er helaas nog heel wat van afgetrokken. Nu nog anderhalve dag te gaan: afscheid nemen en inpakken dus!

Examen?

Gelukkig kon mijn machine vorige woensdag geen internet opvangen, anders was mijn blog besmeurd geweest met een post waarin ik afgaf op Italië, Italianen en alles wat daar ook maar een beetje van in de buurt komt.
'Oeioei, wat is er dat arme kind toch overkomen?' hoor ik u, dierbare lezer, al denken.
Wel, vorige woensdag, rond een uur of negen vertrok ik fris en monter (het zou immers mijn laatste examendag en tevens eerste vakantiedag worden) naar het bureau van mijn professor om mondeling examen af te leggen van 'Storia delle donne e di genere' (geschiedenis van vrouw en gender).

Misschien is het nu tijd voor een intermezzo 'Hoe leg ik een mondelinge examen af in Italië, de (in ons aller voordeel) verkorte versie'.

Stap 1: Inschrijven voor het examen.
Hoe? U gaat naar de faculteitssite, klikt op 'esami', en hoopt dan dat het vak waar u examen voor wil afleggen in de lijst staat, die op uw scherm verschijnt (we verzwijgen nu even dat u er ook nog zeker van moet zijn dat het vak de juiste code heeft). Als u, fortuinlijk als u bent, uw vak gevonden hebt, klikt u op het icoontje dat naar alle waarschijnlijkheid 'inschrijven' betekent. Daar geeft u uw stamnummer in en dan uw pincode. 'Ahzo, heb ik dan een pincode?' vraagt u zich nu terecht af. U probeert vanalles uit, zoekt tussen al uw papieren, vindt de dolste letter- en cijfercombinaties uit en na heel wat rondvragen- en mailen, ontdekt u dat de pincode het paswoord is van uw universiteitsemailadres, dat u ooit lang geleden hebt gekregen, maar nooit hebt gebruikt.
Proficiat, na nog wat vreemde vragen beantwoord te hebben, bent u nu ingeschreven voor het examen.
Stap 2: Uitzoeken wat u moet kennen + studeren. Succes ermee!
Stap 3: Het examen zelf.
U begeeft zich naar het bureau van uw professor, u zorgt dat u daar mooi op tijd aankomt, zodat u de 'appello' niet mist. Dit houdt in dat de professor alle namen afroept van de studenten die zich hebben ingeschreven. Bent u er op dat moment niet, dan wordt u genadeloos van de lijst geschrapt. Staat u niet op de lijst? Waarom bent u dan gekomen? De volgorde van afroepen, is de volgorde waarin de examens worden afgenomen. Het kan zijn dat het hier een lijst van meer dan 100 studenten betreft, in dat geval probeert u best in te schatten of u die dag nog aan de beurt kan komen. Let wel, het gaat hier om een schatting, niemand kan garanderen wanneer u examen moet afleggen. Bent u er niet (al is het voor een sanitaire pauze), wanneer het uw beurt is, keer dan terug naar stap 1 en hoop dat er nog een andere examendag voorzien is.
Als het eindelijk uw beurt is, betreed dan op beleefde wijze het bureau van de professor, beantwoord de vragen en laat uw punten opschrijven op uw puntenboekje.
Stap 4: Wees blij en opgelucht

Goed, om terug te komen op mijn verhaal: mooi op tijd kwam ik aan en het zag er goed uit, er stonden niet zoveel mensen te wachten. Ook mooi op tijd gebeurde de appello en nog mooier, ik werd als eerste afgeroepen. Ik stond, enthousiast als altijd, al op om binnen te gaan, maar de professor wees een andere student aan. Oke, geen probleem, want we zaten er maar met vijf, ik zou dus maximum drie uur moeten wachten, wat heel erg goed meevalt in Italië-termen.
Maar, zoals duidelijk zou moeten zijn aan de opbouw van dit verhaal, moet ergens het goede nieuws stoppen. Wel beste lezer, we zijn nu op dit punt aanbeland.
Na het tweede examen kwam de professor mee naar buiten, zenuwachtig hoopte ik dat het nu mijn beurt zou zijn. In plaats van iemand aan te wijzen, deelde ze echter met grote glimlach op het gelaat mee dat ze zich niet zo goed voelde en ging stoppen met examens af te nemen. Groot was mijn teleurstelling, zeer groot mijn verontwaardiging en nog groter mijn woede. Maar niets aan te doen, zo gaat dat in Italië. Oplossingen worden moeilijk gevonden.
Even op de tandjes bijten, nog maar drie studenten te gaan? Geen zin, te vermoeiend.
Een assistent het examen laten afnemen? Te veel geregel.
Drie vragen op papier zetten en schriftelijk laten oplossen? Toch geen geschreven examens verbeteren, zeker?

Zo komt het dus, dat ik hier even zenuwachtig als vorige week een (hopelijk nu echt) laatste keer mijn samenvattingen zit te bekijken. Morgen om halftien, hoop ik mijn examen af te kunnen leggen. Het moet wel, want het is de laatste kans... nog vier keer slapen en ik ben terug thuis.
Duimt u mee?

Proficiat trouwens, als u heel dit saaie, lange bericht zonder foto's gelezen hebt; u bent een trouwe fan!

Nochmals Schifahren!

Goed nieuws! Tijdens het vorige skiweekend behoorde ik tot de groep dappere kindjes (ongeveer 7 van de 55) die op zondag erg (erg!) vroeg waren opgestaan met het oog op een dag vol sneeuwpret. Helaas werd er die dag niet geskied. Om dat goed te maken mocht iedereen die toen niet meer in zijn bed lag, dit weekend gratis terug mee.

En zo'n aanbod slaan wij niet af natuurlijk.
Ook dit keer hebben we niet zo veel geskied, maar nu was er wel een grondige reden: lawinegevaar! Na één afdaling op zaterdag werd de lift gesloten, zodat we gedoemd werden de rest van de tijd in de bar door te brengen. Zondag was er 's morgens maar één piste open, dit keer door de mist. Maar onder het motto ' ach ja, het is gratis' hebben we er toch maar weer mooi van genoten!



een busreis met Ginotour; jes, weeral een droom die uitkwam!

de skivriendinnetjes (Anne, Lisa en Simone)

moe na één piste

rarara

op de poep (gevallen op het stuk dat we moesten wandelen, typisch)

jaja, nog altijd even ijverig! (woensdag heb ik mijn laatste examen)

Terug van teruggeweest

Zo, het is weer even geleden dat ik hier nog iets gepost heb, maar dat heeft de wel heel goede reden dat ik net een dikke twee weken in België ben geweest.
Net zoals de vorig keer eind september, heb ik er enorm van genoten om nog eens thuis te zijn en vooral om iedereen terug te zien!

Na twee weken constant in zeer goed gezelschap te verkeren, doet het dan ook weer wat raar om hier terug alleen op mijn kamertje te zitten. Vooral omdat ik nu geacht word te studeren; op 16 januari heb ik mijn laatste examen en daar moet nog heel veel voor gelezen worden, in het Italiaans uiteraard en dat gaat helaas nog niet zo vlot. Van studeren is vandaag nog niet zo veel in huis gekomen, maar dat steek ik op de ontwenningsfase (ik ben misschien ietsje langer in België gebleven dan goed voor me was) en het laatste Harry Potter-boek dat tot een halfuurtje geleden nog niet helemaal uitgelezen op mijn bed lag.

Maar goed, stilletjesaan valt het hier weer allemaal in zijn plooi; gisteren zijn we begonnen met een aperitivo, straks volgt een pizza. De supermercato kon zich vandaag weer verblijden met mijn aanwezigheid en gelukkig kon ik mij daarstraks nog herinneren hoe de wasmachine ook weer werkte...
Over een dag of twee zijn we dat hier dus wel weer gewoon en dan wacht er mij, naast het studeren, nog slechts één opdracht: genieten, genieten, genieten van de dagen Italië die mij nog resten, want over drie weken staan mijn broer en ons papa hier om mij op te halen; 26 januari ben ik, als alles volgens plan verloopt, weer in België en dan is het voor iets langer dan twee weken!